بازی It Takes Two پلی استیشن It Takes Two playstation

جوزف فارس معرف حضور اکثر گیمر‌ها است. سازنده بازی‌هایی چون Brothers: A Tale of Two Sons و A Way Out، مخصوصا پس از آن سخنرانی مشهورش در مراسم گیم‌آواردز به چهره خاصی تبدیل شد. چندی پیش فارس در صحبت‌هایی پیش از عرضه It Takes Two، بازی جدیدش، اعلام کرد که هرکس از این بازی رضایت نداشته باشد، ۱۰ هزار دلار به او پرداخت خواهد کرد و خب این حرف‌ها، بیشتر شبیه به یک شوخی یا حتی اعتماد به‌نفس بیش‌ از حد به‌نظر می‌رسیدند. اما راستش را بخواهید، تازه پس از شروع و مخصوصا تمام کردن It Takes Two است که متوجه می‌شویم جوزف فارِس، چرا انقدر مطمئن در مورد ساخته جدیدش صحبت کرده است.

به بیان دیگر، بازی It Takes Two پلی استیشن به‌طور خلاصه از آن دست بازی‌هایی است که هر از گاهی از راه می‌رسند و ثابت می‌کنند چرا خیلی‌هایمان انقدر شیفته دنیای بازی‌های ویدیویی هستیم و این مدیوم، چقدر قدرت بالایی برای خلق تجربه‌های جادویی دارد. لطفا ابتدا بررسی ویدیویی بازی را تماشا کنید تا بعد هم مفصل‌تر در مورد آن صحبت کنیم:

بازی It Takes Two پلی استیشن، سراغ یک موضوع ملموس و در عین حال مهم می‌رود. مِی و کودی، زن و شوهری هستند که اختلاف بین‌شان آن‌ها را به مرحله طلاق رسانده و این وسط، دختر خانواده هم درگیر مشکلات والدینش شده و حتی خودش را هم مقصر می‌داند. گریه‌های این دختر و سرازیر شدن اشک‌های روی عروسک‌هایی که به‌شکل پدر و مادرش ساخته شده‌اند، باعث می‌شود تا روح آن‌ها در جسم این عروسک‌ها دمیده شود و از اینجا به‌بعد، دو بازیکن، هرکدام با انتخاب یکی از عروسک‌های مِی یا کودی، وارد یک ماجراجویی برای برگشتن به بدن اصلی‌شان می‌شوند که با همراهی شخصیت دکتر حکیم که درواقع نویسنده عجیب و غریب یک کتاب است، رابطه آن‌ها را هم تحت تاثیر اتفاقات جالبی قرار می‌دهد.

داستان المان مهمی در بازی It Takes Two پلی استیشن است و مخصوصا تلاشش برای آموزنده بودن، ارزشمند است اما خب بازی جدید جوزف فارس و استودیو هیزلایت، از آن دست آثاری به‌حساب می‌آید که هدف اصلی‌اش خلق یک سرگرمی تمام‌عیار ازطریق گیم‌پلی است و انصافا هم بازی از این نظر، حرف ندارد! مهم‌ترین و شاید اصلی‌ترین نقش را دراین‌میان، طراحی شگفت‌انگیز مراحل بازی ایفا می‌کنند که تحت تاثیر آن، It Takes Two تا آخرین لحظه جذاب،‌ نفس‌گیر و پُر از شگفتی است و حتی برای آن دسته از گیمر‌هایی که ذره‌بین به‌دست دنبال ایراد گرفتن از بازی باشند هم پیدا کردن نقص یا نکته آزاردهنده‌ای در طراحی مراحل بازی بی‌نهایت سخت خواهد بود.

به‌بیان بهتر، It Takes Two در چند مرحله روایت می‌شود که هرکدام، تجربه‌ای تقریبا دو ساعته هستند و قسمت جالب ماجرا، این است که عملا هیچ مرحله‌ای شبیه به دیگری نیست و جدا از بحث‌های بصری و تنوع ظاهری، مکانیک‌ها و روند کلی مراحل هم با یکدیگر متفاوت هستند. برای مثال، بازی در مرحله‌ای بازیکنان را به دنیای زیرِ آب می‌برد تا لوله‌های انتقال آب‌نبات را تعمیر کنند، در مرحله‌ای دیگر حال و هوای فضایی به‌خودش می‌گیرد و دنیایی متشکل از ستارگان را به‌تصویر می‌کشد و گاهی هم با رها کردن آن‌ها در یک منطقه برفی، اجازه می‌دهد تا از اسکیت روی‌یخ لذت ببرند! این تنوع، عاملی است که باعث می‌شود It Takes Two مدام و مدام ویژگی‌های جدیدی برای معرفی کردن داشته باشد و تا آخرین لحظه، با شگفتی‌هایی که در آستین مخفی کرده، بازیکن را با این حجم از خلاقیت و ایده‌های جالب شگفت‌زده کند.

درواقع It Takes Two، به‌عنوان یک تجربه اکشن ماجراجویی و پلتفرمر سه‌بعدی معرفی شده اما خب محدود کردن آن به یک سبک و دسته‌بندی ژانری، بی‌احترامی به حجم خلاقیتی است که سازندگانش در ساخت بازی خرج کرده‌اند. چرا که It Takes Two، کلا خودش را درگیر هیچ مرز‌بندی مشخصی نمی‌کند و ترسی از رفتن به سراغ ایده‌ها و سبک‌های مختلف در مراحل متنوعش ندارد؛ به همین دلیل هم در جایی، تبدیل به یک اثر با حال‌و‌هوای مخفی‌کاری می‌شود که در آن کوچک‌ترین اشتباهی شما را طعمه سمور‌ها خواهد کرد، در جایی دیگر، شما را روی یک هواپیما، وارد یک مبارزه با سنجابی به سبک بازی‌های فایتینگ می‌کند که جدا از مشت و لگد زدن‌های معمولی، حتی شاهد پرتاب هادوکن هم در آن هستیم و حتی گاهی کلا قید تجربه سه‌بعدی‌اش را می‌زند و یک اثر دوبعدی ساید اسکرولینگ جذاب می‌شود. درواقع در هر مرحله از It Takes Two، با خودتان خواهید گفت که این، بهترین بخش و تجربه از بازی تا اینجا بود تا اینکه مرحله بعدی از راه می‌رسد و با تجربه جدید‌تر و جذاب‌تری، روی دست مرحله قبلی بلند می‌شود.

جدا از رفتن به سراغ سبک‌های مختلف، It Takes Two مدام مکانیک‌های جدیدی هم برای لذت‌بخش‌تر کردن بازی رو می‌کند. مثلا گاهی با مجهز کردن‌تان به شمشیر و جادو، دو شخصیتش را به‌دل یک نبرد واقعی و درست‌حسابی می‌برد و گاهی هم مرکب‌هایی چون قورباغه یا عنکبوت در اختیارتان قرار می‌دهد تا حتی جنس پلتفرمینگش هم مدام در حال تغییر باشد و صرفا به یک سری پرش به‌موقع خلاصه نشود. تازه این جذابیت‌ها و تنوع بی‌نظیر، فقط مربوط‌به آن هدف اصلی هر مرحله هستند و درکنار آن‌ها، It Takes Two یک سری مینی‌گیم هم تدارک دیده تا همراه‌با دوست‌تان وارد یک تجربه همکاری یا رقابتی شوید یا حتی گاهی مثل یک تجربه مینیمالِ جهان‌باز، محیط‌هایی باز برای‌تان در نظر گرفته تا برای دقایقی قید مرحله و هدف اصلی آن را بزنید و از سرگرمی‌های متنوع این محیط‌ها لذت ببرید.

تازه بخش بزرگی از جذابیت بازی را هم باس فایت‌های آن به‌دوش می‌کشند؛ در کل هر مرحله از بازی It Takes Two پلی استیشن ایده داستانی خاصی دارد که برگرفته از مشکلات رابطه بین کودی و مِی است و از اجسام و محیط‌های به‌ظاهر ساده الهام گرفته و تجربه‌ای جادویی با محوریت آن‌ها رقم می‌زند و خب طراحی باس‌های بازی هم دقیقا با چنین رویکردی صورت گرفته است و به همین دلیل، گاهی با یک جعبه ابزار بی‌اعصاب مبارزه خواهید کرد و جایی هم باید یک گل را ازطریق مبارزه با موجود وحشتناکی که او را تسخیر کرده و حتی قابلیت تبدیل کردن شما به گوجه‌فرنگی یا سیب‌زمینی را دارد، نجات بدهید!

جدا از تمام این تعریف‌ها از طراحی درجه‌یک مراحل بازی و خلق تنوعی بی‌نظیر در آن‌ها از هر نظر، فراموش نکنیم که It Takes Two یک تجربه صرفا Co-Op است که حتما باید با یکی از دوستان‌تان آن را بازی کنید و البته که با خرید یک نسخه از بازی، امکان به‌اشتراک‌گذاری آن با دوست‌تان بدون پرداخت هزینه اضافی را خواهید داشت. بله؛ It Takes Two یک تجربه Co-Op است و شاید به‌جرات بتوان گفت که جزو بهترین بازی‌های اینچنینی (اگر نگوییم بهترین) تا به‌امروز است. درواقع، It Takes Two به‌شکلی است که انگار سازندگانش در تک‌تک دقایق آن، به‌دنبال خلق یک تجربه همکاری بی‌نقص بوده‌اند و کاملا هم در ساخت چنین اثری موفق ظاهر شده‌اند و نتیجه، اینکه هردو بازیکن مدام در حین بازی کردن بازی سرگرم خواهند بود و برخلاف بسیاری از تجربه‌های مشابه که دقایقی حوصله‌سربر برای یکی از بازیکنان دارند یا بخشی از آن‌ها را می‌توان بدون همکاری هم پشت سر گذاشت، It Takes Two کاملا به تجربه‌ای که برای هر دو بازیکن رقم می‌زند ارزش قائل است.

علاوه‌بر این ویژگی ارزشمند، یک نکته دیگر که در تجربه Co-Op بازی شدیدا دوست داشتم، تنوع بین دو کاراکتر مِی و کودی در بازی است. در ابتدای هر مرحله، هریک از این شخصیت‌ها به یک سری قابلیت مجهز می‌شوند که مکمل یکدیگر هستند. مثلا یکی از مراحل، مبتنی بر ایده استفاده از آهنربا است که هریک از شخصیت‌ها نیمی از آن را حمل می‌کنند و همکاری که بین‌شان شکل می‌گیرد، واقعا خلاقانه و عالی طراحی شده است و این، در سایر بخش‌ها و مکانیک‌های بازی هم مشهود است و از هدایت یک وسیله گرفته تا کمک به یکدیگر برای رد شدن از موانع با زمان‌بندی درست باعث می‌شوند تا آن حسی که کاراکتر‌های این بازی مکمل یکدیگرند و پیشرفت فقط با همکاری بین آن‌ها حاصل خواهد شد، در تک‌تک دقایق It Takes Two مشهود باشد و یک تجربه Co-Op واقعا بی‌نقص رقم بزند. به بیان دیگر، همه‌چیز در بازی از حل کردن معما‌ها گرفته تا پشت سر گذاشتن موانع، مبارزه با دشمنان و حتی خوش خوشگذرانی‌هایش و رد کردن صفحه سازندگان بازی (!) بر پایه همکاری و تفاوت بین کاراکتر‌ها طراحی و انصافا هم عالی اجرا شده است.

البته بحث تفاوت بین کاراکتر‌ها، از یک نظر دیگر هم به‌نفع بازی تمام شده و آن بخشیدن ارزش تکرار بالا به It Takes Two است. بازی تقریبا ۱۵ ساعت گیم‌پلی دارد که خب برای یک اثر ۴۰ دلاری که اگر دونفره آن را بخرید این هزینه نصف هم خواهد شد، مدت زمان بسیار خوبی است. بااین‌حال تفاوت بین شخصیت‌ها، باعث شده تا بازی حداقل ارزش دو بار تجربه کردن را در هر بار با یکی از کاراکتر‌ها داشته باشد و خب فرق بین این کاراکتر‌ها به‌شکلی است که واقعا در هر بار، مثل بازی کردن یک اثر منحصربه‌فرد و متفاوت به‌نظر می‌رسد. تازه، به این جنبه باید نکات مخفی مراحل و مینی‌گیم‌ها را هم اضافه کنیم که پیدا کردن آن‌ها هم خود انگیزه مضاعفی برای چند بار بازی کردن It Takes Two به‌حساب می‌آید.

در اینکه بازی It Takes Two پلی استیشن یک بازی گیم‌پلی‌محور است و اصلا همین ویژگی هم چیزی است که آن را به چنین تجربه شگفت‌انگیزی تبدیل می‌کند، ولی نباید از سایر جنبه‌های مثبت بازی هم غافل شویم. به داستان که اشاره کردیم و جنبه دیگری که حتما باید از آن صحبت کنیم، چیزی نیست جز زیبایی‌های بصری و صوتی اثر که یک مکمل فوق‌العاده برای جذابیت گیم‌پلی آن هستند و آن را حتی نه دوچندان که چند برابر بیشتر و بهتر جلوه می‌دهند. مراحل بازی همان‌طور که از حیث طراحی و مکانیک‌ها متفاوت از یکدیگرند، از حیث طراحی هم واقعا هرکدام آسمان تا زمین با دیگری فرق می‌کنند و باید خودتان را برای سفری جادویی از حیث بصری، به دنیایی الهام‌گرفته از ادوات موسیقی، جهانی برفی یا قلعه‌های قرون وسطایی آماده کنید!

سبک کلی طراحی‌های بازی، شباهت زیادی به آثار پیکسار دارد و یکی از ویژگی‌های بسیار جالب It Takes Two، ارجاعات بامزه و بی‌شمار آن به آثار مشهور دیگر است. از انیمیشن فروزن گرفته تا دنیای جادویی هری پاتر و انواع و اقسام بازی‌ها، فیلم‌ها و آثار مختلف دیگر که حدس زدن و پی بردن به آن‌ها هم خود یکی دیگر از جذابیت‌های بازی است. مکمل این زیبایی بصری هم موسیقی‌های متناسبی با فضای هر مرحله است که کاملا با وسواس انتخاب شده‌اند و باید اشاره‌ای به صداگذاری خوب کاراکتر‌ها هم داشته باشیم. انتخاب صداپیشه‌های مناسب برای کاراکتر‌ها، باعث شده تا هم دیالوگ‌های دکتر حکیم بار طنز خوبی به بازی ببخشند و هم دیالوگ‌های رد و بدل‌شده بین دو شخصیت اصلی، آن تاثیرگذاری لازم را داشته باشد.

راستش را بخواهید، به‌شکل کلی It Takes Two از آن دست بازی‌هایی است که خیلی راحت می‌توان تجربه کردنش را به‌همه پیشنهاد کرد. چون فکر کنم همه در این مورد اتفاق‌نظر داشته باشیم که مهم‌ترین و اصلی‌ترین هدف یک بازی ویدیویی، چیزی نیست جز سرگرم کردن مخاطبش و خب It Takes Two این کار را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد. خیلی کم پیش می‌آید بازی داشته باشیم که تا آخرین لحظه با موارد و خلاقیت‌های جدیدی گیمر را شگفت‌زده کند و آنقدر تجربه رویایی رقم بزند که حتی یک لحظه از آن هم حوصله‌سربر، تکراری و خسته‌کننده نشود. اما ساخته جدید جوزف فارس و استودیو هیزلایت با اینکه شاید یکی دوتا باگ جزئی هم داشته باشد، ولی بی‌اغراق یک بازی ویدیویی درجه‌یک و بی‌نهایت سرگرم‌کننده است که هرگز از ریتم نمی‌افتد.

پس پیشنهاد می‌کنم هرچه زودتر با یکی از دوستان‌تان به‌شکل آنلاین یا آفلاین سراغ این تجربه Co-Op بروید و از این ماجراجویی جادویی که سازندگان برای‌تان تدارک دیده‌اند، لذت ببرید. It Takes Two از آن بازی‌هایی است که از دست دادنش، درواقع از دست دادن لذتی ناب و تمام‌عیار از جنس یک ویدیو گیم واقعی و اصیل است. راستی باید تشکر ویژه‌ای از صادق تواضعی عزیز هم داشته باشم که در تجربه بازی و آماده کردن بررسی کمک زیادی داشت.