بازی The Dark Pictures Anthology: Man Of Medan (دارک پیکچرز : من اف مدان) پلی استیشن PS4 , PS5 از بسیاری مناظر همان ساختار حاضر درون Until Dawn را در فرمی نسبتا متفاوت و با اعمال برخی تغییرات ارائه می‌کند. به‌گونه‌ای که در سرتاسر آن می‌توان عناصری را یافت که به شکلی واضح نسخه‌ی جایگزین‌شده‌ی عنصری مهم در همان بازی هستند و به دلایل متفاوت تغییراتی را تجربه کرده‌اند. مثلا اگر در Until Dawn توتم‌هایی وجود داشتند که بازیکن با پیدا کردن آن‌ها می‌توانست یک آینده‌ی احتمالی را ببیند و این‌چنین شانس بهتری برای برگزیدن تصمیماتی درست‌تر داشته باشد، در Man of Medan هم تابلوهایی وجود دارند که اگر در زمان درست و با شخصیتِ درست به آن‌ها بنگرید، چنین موردی را البته به شکلی ناواضح‌تر تقدیم‌تان می‌کنند. در عین حال، بزرگ‌ترین وجه تمایز Man of Medan نسبت به آن اثر در مدت‌زمان و قیمت‌گذاری‌اش است.

امکان تجربه‌ی آفلاین یک الی پنج‌نفره و کوآپ دونفره‌ی آنلاین، برچسب قیمت ۳۰ دلاری اثر، مدت‌زمان چهار تا پنج‌ساعته‌ی آن و ارزش تکرار بالایی که باتوجه‌به میزان تاثیرگذاری انتخاب بازیکن در سرنوشت شخصیت‌ها دارد، Man of Medan را به محصولی منصفانه تبدیل کرده‌اند

موردی که باعث می‌شود سازندگان بدون نیاز به بلند کردنِ بیش از اندازه‌ی بازی و به تکرار انداختن آن (موردی که تبدیل به جدی‌ترین ایراد نیمه‌ی دوم و چندساعته‌ی Until Dawn شده بود) از جوانب گوناگون در بخش‌های پایانی، اثرشان را قبل از اینکه برای بازیکنان اصلیِ خود خسته‌کننده شود، به پایان برسانند. از طرفی هم برچسب ۳۰ دلاری قیمت اثر کاملا با محتوای ارائه‌شده از سوی سازندگان برای آن جور درمی‌آید و بازی Man of Medan را از این نظر به محصولی منصفانه تبدیل می‌کند. اثری که می‌توان آن را به شکل تک‌نفره و دو الی پنج‌نفره و آفلاین بازی کرد و حتی امکان پشت سر گذاشتنش به‌صورت کو-آپ دونفره و آنلاین هم وجود دارد.

نکته‌ی پررنگ دیگر درباره‌ی بازی آن است که تعامل مخاطب با آن محدودیت‌های خاص خود را دارد. Man of Medan اثری نیست که در آن با یک گیم‌پلی چالش‌برانگیز و به خودیِ خود جذاب سر و کار داشته باشید که بارِ اصلی ایجاد کشش در وجود مخاطب نسبت به اثر را به دوش بکشد. به همین خاطر هم قبل از تصمیم‌گیری درباره‌ی رفتن یا نرفتن به سراغ بازی باید بدانید که در آن تقریبا کارهایی به‌جز نوع خاصی از دکمه‌زنی‌ها، تعامل ساده با اشیا، مطالعه‌ی متون، تماشای کات‌سین‌ها، جابه‌جایی در محیط‌ها و انتخاب دیالوگ‌ها انجام نخواهید داد. اما ترکیب تک‌تک این موارد با داستان ترسناک بازی و روایت مناسب اثر تجربه‌ای را ساخته‌اند که علاقه‌مندان به این زیرژانر در دنیای بازی‌هایی ویدیویی احتمالا آن را دوست خواهند داشت.

در حقیقت ترکیب همین عناصر ساده در گیم‌پلی بازی وقتی به خدمت ایجاد فضاسازی‌های ترسناک برای بازیکن درمی‌آید، کاری می‌کند که اثر در انجام وظیفه‌ی خود موفق باشد. مثلا دکمه‌زنی‌های بازی شاید به خودی خود خاصیت عجیبی نداشته باشند، اما وقتی تبدیل به عناصری حیاتی برای پرت نشدن حواس بازیکن از بازی می‌شوند و اجازه نمی‌دهند که او هنگام آغاز شدن یک کات‌سین تکیه بدهد و با آرامش آن را تماشا کند، حکم عنصری مهم در گیم‌پلی را پیدا می‌کنند. عنصری که در یک بازی بدون صفحه‌ی Game Over که تمامی اتفاقات افتاده در آن غیر قابل برگشت هستند، می‌تواند به مراتب مهم‌تر از دیگر ویدیوگیم‌ها به نظر برسد.

مخصوصا به این خاطر که حجم قابل توجهی از این دکمه‌زنی‌ها می‌توانند منجر به زنده ماندن، مرگ یا حداقل شکل‌گیری قسمتی کلیدی از قصه بشوند و به همین خاطر بازیکن پس از چند بار اشتباه در انجام دادن آن‌ها، دیگر به خود اجازه نمی‌دهد که حتی یک لحظه بدون توجه کافی اثر را دنبال کند. نتیجه‌ی توجه بیشتر او به همه‌چیز هم می‌شود آن که سازندگان فرصت‌های بیشتری برای ترساندن وی داشته باشند و این یعنی یک تعادل مناسب که به گیم‌پلی بازی The Dark Pictures Anthology: Man Of Medan (دارک پیکچرز : من اف مدان) پلی استیشن PS4 , PS5 هویت می‌بخشد.

از آن‌سو نوشته‌های پخش‌شده در سرتاسر محیط‌ها هم نه‌تنها کارکرد مناسبی برای روایت غیرمستقیم پیشینه‌ی داستانی و افزایش درک گیمر از تمام حوادث جریان‌یافته در حول کاراکترها دارند، بلکه باز هم فرصت‌های تازه‌ای برای ترساندن را تقدیم سازندگان می‌کنند. به بیان بهتر چون گیمر دائما می‌خواهد تمامی نوشته‌ها و حتی لوازم پخش‌شده در دنیای بازی را پیدا کند و گاهی با پیدا کردن آن‌ها انتخاب‌های داستانی جدیدی را نیز برای شخصیت‌ها آزاد خواهد کرد، پس احتمالا با حساسیت بیشتری محیط‌ها را می‌گردد و در نقاط متعددی از محیط‌هایی تاریک، با جامپ‌اسکرهای تأثیرگذار مواجه می‌شود. جامپ‌اسکرهایی که سازندگان در طراحی آن‌ها خوش‌فکر بوده‌اند و اکثرشان با تفاوتی واضح ولو اندک نسبت به یکدیگر به بازیکن ارائه می‌شوند. همین هم کاری می‌کند که مخصوصا در اواسط بازی، بارها و بارها وقتی که فکر می‌کنید دست سازندگان را خوانده‌اید و دیگر قرار نیست با یک ترس هیجانی، شدیدتر از قبل تحت تاثیر وحشت تولیدشده توسط Man of Medan قرار بگیرید، باز هم بهانه‌ای برای ترسیدن پیدا کنید.

نحوه‌ی روایت مناسب بازی باعث می‌شود که بازیکنانِ هدف علاوه‌بر درگیری با داستان Man of Medan، از همین حالا هم نیم‌نگاهی به بازی‌های دیگری داشته باشند که در مجموعه‌ی The Dark Pictures عرضه می‌شوند.

دوربین بازی با اینکه همواره در طراحی قاب‌های ثابت و متحرک جذاب و سینمایی موفق است، گاهی کنترل شخصیت‌ها را برای مخاطب با مشکلاتی مواجه می‌سازد

البته همان‌قدر که عناصر یادشده به سازندگان فرصت موفقیت در ایجاد ترس داده‌اند، ایرادهای بازی گاهی مانع موفقیت آن‌ها می‌شوند. از ایرادهای فنی اثر همچون افت فریم‌ها و لگ‌های گاه و بی‌گاهی که بعضا وسط یک لحظه‌ی ترسناک از راه می‌رسند و آن را خراب می‌کنند گرفته تا بزرگ‌ترین مشکل اثر که به افت همه‌جانبه‌ی آن در پرده‌ی سوم داستان بازمی‌گردد. در حقیقت از آن‌جایی که Man of Medan حجم قابل توجهی از اتمسفر خود را بر پایه‌ی رازآلود بودن داستان شکل می‌دهد و این اتمسفر نقش به‌سزایی در شکل‌گیری حس مخاطب نسبت به آن دارد، وقتی در پایان‌بندی به اکثر جواب‌ها رسیده‌اید و صرفا می‌خواهید آن را به پایان برسانید، دیگر جذابیت سابق را ارائه نمی‌دهد. تازه در این قسمت از بازی جامپ‌اسکرها هم کم‌تر و کم‌اثرتر می‌شوند و مخاطب را با محصولی روبه‌رو می‌کنند که فقط اگر داستانی غیرکلیشه‌ای و واقعا قدرتمند را ارائه کرده بود، می‌توانست از این سقوط نسبی جان سالم به در ببرد. اما نیمه‌ی پر لیوان هم آن‌جایی به چشم می‌خورد که می‌بینیم ضعیف‌ترین بخش اثر، تبدیل به کوتاه‌ترین قسمت آن هم شده است و برخلاف Until Dawn که سه الی چهار ساعت با چنین مشکلاتی مواجه می‌شد، Man of Medan کم‌وبیش طی چهل دقیقه آن را تمام می‌کند.

بازی The Dark Pictures Anthology: Man Of Medan (دارک پیکچرز : من اف مدان) پلی استیشن PS4 , PS5

قدرت فنی بازی اما منهای اشکالات یادشده انکارناپذیر است. چون محیط‌های آن تنوع نسبی لازم را دارند، انیمیشن‌های به کار رفته در صورت‌های شخصیت‌ها عالی هستند و قاب‌بندی‌های بازی هم به اندازه‌ی کافی سینمایی جلوه می‌کنند. هرچند که آن‌ها گاهی باعث می‌شوند که ایرادات سیستم کنترل شخصیت‌ها و برخی ضعف‌های سیستم فیزیک اثر بیشتر به چشم بیانید و بازیکن کمی در جابه‌جا کردن کانرد، جولیا، فلیس، برد و الکس در دنیای اثر معطل شود.

چه در هنگام تجربه‌ی تک‌نفره و چه وقتی که بازی را به‌صورت آفلاین یا آنلاین به همراه دوستان خود تجربه می‌کنید، Man of Medan تقریبا هیچ‌وقت از نظر فنی مخاطب خود را آزار نمی‌دهد

ورای تصویرسازی‌ها اما صداگذاری‌های عالی محصول را داریم که دائما وقتی محیط‌ها ترس لازم را به وجودمان القا نمی‌کنند، باز هم در کشیدن‌مان به اعماق بازی موفق هستند. از موسیقی‌هایی که دائما با حس‌وحال بازی جور درمی‌آیند تا تغییرات ناگهانی در شدت صدا که به جامپ‌اسکرهای بصری کمک می‌کنند و بعضا هم خودشان تبدیل به‌نوعی جامپ‌اسکر می‌شوند. نتیجه‌ی نهایی هم چیزی نیست جز آن که وسط شنیدن صداهای آزاردهنده‌ی محیطی و صداگذاری‌های قابل قبول انجام‌شده برای کاراکترها، مخاطب همواره هنگام بازی کردن Man of Medan خود را در حال مواجهه با اثری ببیند که در انجام وظیفه‌خود عملکردی خوب دارد و با وجود رنج بردن از اشکالاتی انکارناپذیر، تقریبا تبدیل به همان‌چیزی می‌شود که از آن انتظار می‌رفت.

بازی The Dark Pictures Anthology: Man Of Medan (دارک پیکچرز : من اف مدان) پلی استیشن PS4 , PS5